Hanna en Glenn geven aan allebei een enorm kritische stem op hun schouder te hebben. Heb jij een kritische stem? Wat zegt deze en hoe ga je hiermee om?
Ik heb op een moment besloten dat niet de dictator in mijn hoofd.. IK.. is, maar dat IK als Lydia de regie zelf heb teruggepakt en een halt toegeroepen heb naar "mijn" kritische stem.. De grootste fout die we als hoog-gevoelige wezens kunnen maken is om overal IK tegen te zeggen... Ja we voelen en ervaren veel en diep maar we voelen ook heel veel uit onze omgeving en pikken veel info van anderen op... Leren mijn en dijn te scheiden is wel een belangrijke focus ook.. Tevens leer je dan ook dat niet iedere depressie van jou hoeft te zijn, maar dat we veel lijden van de wereld in ons voelen. Dit weten kan al een stuk zelfregie teruggeven aan jezelf... Ik ben de leider van het orkest en niet al die stemmen in mijn hoofd. Het orkest in jezelf weer harmonisch leren samenleven door jouw liefdevolle eigen Stem! En daarmee stap je gelijk uit je slachtofferbewustzijn. We zijn in Oorsprong, als mens, allemaal liefdevolle wezens. Veel sterkte allemaal.
Jeetje wat knap. De stem kan ook een diep ingesleten snelweg zijn bij veel mensen. Hoe zet je daar dan die roadblock op de oprit daarnaartoe? Hoe deed jij dat toen je dat besloot?
Door allereerst het echte besef en bewustzijn te hebben dat die stem er is... luisteren naar wat het eruit gooit en dan jijzelf besluiten dat het genoeg is geweest en dat je er iedere keer weeraan als deze stem weer terugkomt in een onbewaakt ogenblik STOP blijven zeggen en je aandacht op iets liefdevollers richten... Het is niet iets wat je eenmalig doet.. het gaat erom dat je steeds weer ingrijpt op het moment dat het zich aandient.. Jij hebt de regie... Je hebt dan een keuze om in te grijpen off niet.. Grijp je niet in dan heeft dat een effect, zoals alles, op je emotionele lichaam., maar omgekeerd net zo naar positieve zin... Als je dit mechanisme in jezelf doorhebt dan kan je meer balans en vrede in jezelf gaan ervaren.. Het is werk dat altijd doorgaat...
Ik herken het wel, een stem die me telkens klein maakt. Als iets positief is bedenk ik/de stem wel iets waarom ik me dan ook schuldig moet voelen. Of in een down-periode dat ik ook echt de hele boel verprutst heb. Wat ik dan ook allemaal weer niet ok van mezelf vind. Anderzijds helpt de stem me ook mijn eigen aandeel in dingen te zien, mezelf kritisch te reflecteren. Misschien mis ik vooral de troostende, geruststellende stem waarin ik ook mezelf vertel dat ik trots mag zijn op dingen. Alsof die stem er niet kan of mag zijn. Als die er wel is voel ik me heerlijk rustig en warm. Kip of ei ook misschien🤔
Mijn kritische stem is zo groot, dat ik regelmatig niet meer weet wie er aan het woord is: ik of de kritische stem.
Ik heb op een moment besloten dat niet de dictator in mijn hoofd.. IK.. is, maar dat IK als Lydia de regie zelf heb teruggepakt en een halt toegeroepen heb naar "mijn" kritische stem.. De grootste fout die we als hoog-gevoelige wezens kunnen maken is om overal IK tegen te zeggen... Ja we voelen en ervaren veel en diep maar we voelen ook heel veel uit onze omgeving en pikken veel info van anderen op... Leren mijn en dijn te scheiden is wel een belangrijke focus ook.. Tevens leer je dan ook dat niet iedere depressie van jou hoeft te zijn, maar dat we veel lijden van de wereld in ons voelen. Dit weten kan al een stuk zelfregie teruggeven aan jezelf... Ik ben de leider van het orkest en niet al die stemmen in mijn hoofd. Het orkest in jezelf weer harmonisch leren samenleven door jouw liefdevolle eigen Stem! En daarmee stap je gelijk uit je slachtofferbewustzijn. We zijn in Oorsprong, als mens, allemaal liefdevolle wezens. Veel sterkte allemaal.
Ik herken het wel, een stem die me telkens klein maakt. Als iets positief is bedenk ik/de stem wel iets waarom ik me dan ook schuldig moet voelen. Of in een down-periode dat ik ook echt de hele boel verprutst heb. Wat ik dan ook allemaal weer niet ok van mezelf vind. Anderzijds helpt de stem me ook mijn eigen aandeel in dingen te zien, mezelf kritisch te reflecteren. Misschien mis ik vooral de troostende, geruststellende stem waarin ik ook mezelf vertel dat ik trots mag zijn op dingen. Alsof die stem er niet kan of mag zijn. Als die er wel is voel ik me heerlijk rustig en warm. Kip of ei ook misschien🤔