Hanna en Glenn geven aan allebei een enorm kritische stem op hun schouder te hebben. Heb jij een kritische stem? Wat zegt deze en hoe ga je hiermee om?
5 antwoorden0 reacties
Like
Opmerkingen (5)
Onbekend lid
22 jan.
Mijn kritische stem is zo groot, dat ik regelmatig niet meer weet wie er aan het woord is: ik of de kritische stem.
Ik heb op een moment besloten dat niet de dictator in mijn hoofd.. IK.. is, maar dat IK als Lydia de regie zelf heb teruggepakt en een halt toegeroepen heb naar "mijn" kritische stem.. De grootste fout die we als hoog-gevoelige wezens kunnen maken is om overal IK tegen te zeggen... Ja we voelen en ervaren veel en diep maar we voelen ook heel veel uit onze omgeving en pikken veel info van anderen op... Leren mijn en dijn te scheiden is wel een belangrijke focus ook.. Tevens leer je dan ook dat niet iedere depressie van jou hoeft te zijn, maar dat we veel lijden van de wereld in ons voelen. Dit weten kan al een stuk zelfregie teruggeven aan jezelf... Ik ben de leider van het orkest en niet al die stemmen in mijn hoofd. Het orkest in jezelf weer harmonisch leren samenleven door jouw liefdevolle eigen Stem! En daarmee stap je gelijk uit je slachtofferbewustzijn. We zijn in Oorsprong, als mens, allemaal liefdevolle wezens. Veel sterkte allemaal.
Ik herken het wel, een stem die me telkens klein maakt. Als iets positief is bedenk ik/de stem wel iets waarom ik me dan ook schuldig moet voelen. Of in een down-periode dat ik ook echt de hele boel verprutst heb. Wat ik dan ook allemaal weer niet ok van mezelf vind. Anderzijds helpt de stem me ook mijn eigen aandeel in dingen te zien, mezelf kritisch te reflecteren. Misschien mis ik vooral de troostende, geruststellende stem waarin ik ook mezelf vertel dat ik trots mag zijn op dingen. Alsof die stem er niet kan of mag zijn. Als die er wel is voel ik me heerlijk rustig en warm. Kip of ei ook misschien🤔
Mijn kritische stem is zo groot, dat ik regelmatig niet meer weet wie er aan het woord is: ik of de kritische stem.
Ik heb op een moment besloten dat niet de dictator in mijn hoofd.. IK.. is, maar dat IK als Lydia de regie zelf heb teruggepakt en een halt toegeroepen heb naar "mijn" kritische stem.. De grootste fout die we als hoog-gevoelige wezens kunnen maken is om overal IK tegen te zeggen... Ja we voelen en ervaren veel en diep maar we voelen ook heel veel uit onze omgeving en pikken veel info van anderen op... Leren mijn en dijn te scheiden is wel een belangrijke focus ook.. Tevens leer je dan ook dat niet iedere depressie van jou hoeft te zijn, maar dat we veel lijden van de wereld in ons voelen. Dit weten kan al een stuk zelfregie teruggeven aan jezelf... Ik ben de leider van het orkest en niet al die stemmen in mijn hoofd. Het orkest in jezelf weer harmonisch leren samenleven door jouw liefdevolle eigen Stem! En daarmee stap je gelijk uit je slachtofferbewustzijn. We zijn in Oorsprong, als mens, allemaal liefdevolle wezens. Veel sterkte allemaal.
Ik herken het wel, een stem die me telkens klein maakt. Als iets positief is bedenk ik/de stem wel iets waarom ik me dan ook schuldig moet voelen. Of in een down-periode dat ik ook echt de hele boel verprutst heb. Wat ik dan ook allemaal weer niet ok van mezelf vind. Anderzijds helpt de stem me ook mijn eigen aandeel in dingen te zien, mezelf kritisch te reflecteren. Misschien mis ik vooral de troostende, geruststellende stem waarin ik ook mezelf vertel dat ik trots mag zijn op dingen. Alsof die stem er niet kan of mag zijn. Als die er wel is voel ik me heerlijk rustig en warm. Kip of ei ook misschien🤔