Vervolg van mijn post: Jarenlange strubbelde ik met psychische klachten. Ik werkte ondertussen met personen met autisme. Voor mij bleek in deze combinatie de sleutel naar herstel: ik herkende me in de kenmerken van autisme. De 5e psycholoog nam mijn vermoeden eindelijk serieus. Op mijn 34e, 7 jaar na het begin van mijn psychisch lijen, is de diagnose autisme gesteld. Tot ieders verbazing. Hoe kan een leuke blonde spontane meid autisme hebben? Maar mijn brein werkt anders. Heeft ander zonlicht, en een andere voedingsbodem nodig. Meer rust. Net als vele anderen. Sindsdien merk ik dat een autistische aanpak bij psychische kwetsbaarheid veel mensen kan helpen, en dat er vaker dan gedacht sprake is van een autistisch brein. Rust, reinheid, regelmaat. Zo belangrijk. Maar een grote uitdaging in de huidige maatschappij. Want hoe kom je tot jezelf als je offline/online zelden nog echt alleen bent?