Geboren in 1967, als tweede kind van zes. als peuter viel ik bij pijn of verdriet flauw. Tot mijn vierde. Ik was een dromerig meisje. En ik kan mij herinneren dat ik alles telde en met getallen bezig was. En alles wat ik tekende of knutselde was priegelig. Mijn moeder noemde mij priegelientje. mijn ouders gingen toen ik twee jaar was bij een nogal extreme geloofs sekte, waardoor bepaalde dingen als goddeloos werden gezien. zo kreeg ik op mijn zesde verjaardag een pop, met vond mijn vader lipstick, en dat was goddeloos. Dus werd deze in een kast gestopt en het werd verboden hiermee te spelen. Mijn moeder vond dat sneu voor mij en liet mij hier stiekum die avond van mijn verjaardag mee spelen. Wat mijn vader ontdekte. Daarvoor kreeg ik straf. Als in een pak slaag met de roe. ( bamboestok). Ook het kinderfeestje verliep anders dan ik hoopte, omdat mijn beste vriendinnetje ook goddeloos bleek te zijn, mocht zij niet op mijn feestje komen. Kort hierop is mijn moeder met vijf kinderen weggegaan bij mijn vader. Jarenlang heb ik gedacht dat het mijn schuld was dat mijn moeder wegliep met ons. Die dag gingen wij naar opa en oma en ik kreeg van oma haar horloge voor mijn verjaardag en ik mocht hiervoor een nieuw horlogebandje kopen samen met mijn nichtjes. Met mijn nieuwe horloge om op de weg terug, werd ik op het zebrapad gechept door een auto en 15 meter verderop links tegen de stoeprand geslingert. Met als gevolg, basrt in mijn schedel, zware hersenkneuzing. En de rest van mijn lijf behoorlijk gekneusd. Ik lag zes weken in het ziekenhuis, en intussen had mijn moeder een woning in een andere plaats. Vanaf die tijd mochten wij mijn vader niet meer zien. Dit duurde vier jaar en op een dag kwam mijn moeder naar boven en zei: we gaan terug naar je vader. Weer vier jaar later en een broertje erbij, gingen ze weer scheiden. De reden waarom ik dit hierboven vertel is omdat ik later in mijn leven enorme pieken en dalen had en nog steeds heb. Ik ben enorm goed in dissicieren en heb jarenlang geen idee gehad wat er met mij was, waardoor ik mij ongelukkig voelde en hier niet wilde zijn. jarenlang had ik het gevoel dat ik boven mijzelf zweefde en leefde op de automatische piloot. Ik leek normaal en voelde mij afwijkend. Bloemgordijn ervoor niemand die het merkt. en mijn "moodswings" ik dacht dat het hormonaal was. Totdat ik in 2008 na 31 jaar micraine en 25 saridons per dag omviel. Ik heb het als een bijna dood ervaring ervaren. vanaf deze 25-12-2008 is mijn leven compleet verandert. Volgens de arboarts had ze nog nooit iemand zo burnout voor zich gezien, en ik mocht nix meer doen. Ik werkte als hoofd financiële adm op een kinderdagverblijf, waar mijn kinderen ook op school zaten. Inmiddels was ik in 2003 gescheiden moeder van geweldige zoon en dochter. In 2002 heb ik mij laten opnemen omdat ik toen al op was. Daarna in 2010 nog eens. Wat beiden absoluut niets heeft geholpen behalve dat ik er nog slechter uitkwam dan erin ging. In 2010 gingen mijn kinderen bij hun vader wonen, omdat ik het niet meer kon. Even een sprong naar nu. Nu worstel ik al sinds 2008 met hoe om te gaan met mijn manische en depressieve leven. Inmiddels wil ik eerlijk gezegd nog steeds niet hier zijn. ik ben er omdat ik kinderen heb. de afgelopen twaalf jaar heb ik mijzelf meer en meer herontdekt en teruggevonden begrepen en erkent toegegeven en geaccepteerd dat ik anders ben. Ik zeg wel eens voor de grap. Als mensen last van mij hebben nemen zij zelf maar een pilletje. Kortom ik heb mijzel maatschappelijkgeaccepteerd geprobeert te maken. Ik als autistische bipolaire adhd borderliner met genetisch verankert defect ik ben mijzelf en ik ben blij met mijzelf. Ook als alles zwart is ook als ik regenbogen zie. Dat leeft een stuk rustiger waardoor ik het echt te diepste aangaan van het leven steeds beter durf. Ik ben er bijna. Ooit komt er een dag dan ben ik er echt weer helemaal. Liefs Medemens